1. desember 2009

Daginn eftir.....

....við eldhúsborðið

í Austubrúninni.

 

Allt er orðið kyrrt

og sorgin hefur

tekið á sig nýja mynd. 

 

Ég þurrka

þornuð tár 

innan úr gleraugunum

okkar pabba......

Vilborg Traustadóttir 

Kreppusvað

Reynslulausir réðu í bönkum

rétt er það.

Komu okkar köldu skönkum

í kreppusvað.

 

   (VT) 

 

 

Reynslulausir réðu í bönkum

Lærðu og lifðu

Lærðu eins og þú munir lifa að eilífu.  Lifðu eins og

þú munir deyja á morgun.

 

 

Mahatma Gandhi 

 

 

 

Kyrrð og friður

Það ríkir kyrrð

í þokunni

sem sveipar

mig trega

 

Máttlaust andvarp

liðast upp

frá litlu brjósti 

finnur frið

 

Kyrrð og frið

 

 

Vilborg Traustadóttir 

  

Áramót

Áramót

kaflaskil

nýtt upphaf.

 

Ég finn

að allt

verður gott.

 

Bjartsýnin

er mér

í blóð borin.

 

Og ég veit....... 

 

      Vilborg Traustadóttir 

 

 

 

Stekkjastaur kom fyrstur....á morgun....

 

Stekkjastaur kom fyrstur, 
stinnur eins og tré. 
Hann laumaðist í fjárhúsin 
og lék á bóndans fé. 

Hann vildi sjúga ærnar, 
-þá varð þeim ekki um sel, 
því greyið hafði staurfætur, 

-það gekk nú ekki vel.  

 

  (Jóhannes úr Kötlum) 

Særi ég og æri á ný....

Særi ég og æri á ný

hó hó og hí hí

Eitt sinn var ég ung og frjals 

með hvítan barm og hvítan háls

og ungur maður á mig leit

og enginn veit og enginn veit.

Allar stjörnur stigu dans

sængin mín varð sængin hans. 

 

(Eftir minni úr kvæðinu Norn eftir Davíð Stefánsson) 

 

Mér datt í hug upphafið að þessu magnaða kvæði Davíðs Stefánssonar þegar ég sá þessa mögnuðu konu fremja  vargastefnu við Stjórnarráðið.

Ég man því miður ekki allt kvæðið en gaman væri ef einhver lumar á því og gæti rifjað það upp með mér. 

Vargastefna við Stjórnarráð

Vindur

Vindur 

berðu mig

framhjá

fallvatninu

 

Þú berð það

með þér  

í farvatninu

 

Að komist ég

eitthvað burt

þá megi ég

njóta 

 

Þá megi ég

einnig njóta 

 

 

 

   Vilborg Traustadóttir 

 

 

 

 

,,VAR ÞAÐ ÞESS VIRÐI ÞÚ VÍKINGUR ÚTRÁSARINNAR"?

Sálmur   

 

Var það þess virði
þú víkingur útrásarinnar
að láta land þitt að veði
svo legið þú gætir á allsnægtabeði
og kjamsað á ávöxtum ágirndar þinnar?

 
Var það þess virði
að veðsetja allt sem er dýrast
hneppa þjóð þína í helsi
hrifsa burt stolt hennar,

manndóm og frelsi
svo aleinn þú fengir í höllum að hírast?

 
Var það þess virði
að veita þér allt sem þú þráðir
ánetjast gleði og glaumi
gjálífið þreyja í óminnisdraumi
– uppskeru njóta, þó engu þú sáðir?

 

Var það þess virði
að verða svo sjúklega ríkur
– að eignast allt þetta glingur?
Er ekki í hjarta þér dulítill stingur?
Því sá á jú ekkert, sem yndið sitt svíkur.

(HÖF. ÓKUNNUR)

Ást í flækjum

Ég stóð

þegar þú féllst.

 

Kylliflatur.

 

Þú segist 

vera ástfanginn

 

en ég?

 

Ég veit betur.

 

Finn flækjur þínar

vefjast fyrir þér

eins og ást.

 

Finn hversu

yfirdrifið

verður óekta.

 

Finn það

langar leiðir.

 

 

Vilborg Traustadóttir