Skoðanaramminn

Ég hef undrast sumar athugasemdir sem koma fram í umræðunni sem heitust er Icesave.  Einkum finnst mér furðulegt hvernig menn sem eru ósammála hinum "eina sanna" bókstaf geta misst sig í dónaskap og talað niður til fólks sem er á annarri skoðun en þeir.

Þegar syrtir svo verulega i álinn sem raun ber vitni stendur maður skyndilega frammi fyrir því að eitthvað hefur farið úrskeiðis.  Sumum hættir til að benda á aðra og segja allt þeim og þeirra stefnu að kenna.

Ótrúlegasta fólk lætur til sín taka og blómstrar á nýjum vettvangi meðan aðrir missa kjarkinn.  

Þjóðin stóð á Austurvelli þar til hún fékk kosningar.  Margir þeirra sem þar voru stóðu í þeirri trú að það myndi breyta ástandinu til hins betra að fá nýtt fólk til starfa fyrir sig en aðrir vildu aukna samvinnu þvert á alla pólitík.

Ég tilheyrði seinni hópnuml.

Hvað gerðist?

Jú ný ríkisstjórn tók við völdum og breyttist samstundis í fyrri ríkisstjórn.  Ný stjórnarandstaða breyttist að sama skapi í fyrri stjórnarandstöðu.

Ekkert breyttist.

Rifrildið á þingi hélt áfram um smásmugulega hluti og gerir enn á meðan "Róm brennur"!

Það er eins og fólk bæði á þingi og stuðningsmenn hinna ýmsu flokka hafi rammað skoðanir sínar inn í þröngan ramma og þaðan megi þær ekki sleppa.

Ég hef staðið sjálfa mig að þessu.  Þvílíkt frelsi að uppgötva að það er alveg hægt að skjóta sér út fyrir rammann og koma jafnvel við í römmum hinna til að öðlast skilning og virðingu fyrir skoðunum sem þar bærast.

Mín niðurstaða er sú að þetta ástand í þjóðfélaginu sé frábært tækifæri til að komast "út fyrir" rammann, taka höndum saman og hætta að bítast innbyrðis.

Þingheimur á að taka áskorun forsetans og ganga á undan með góðu fordæmi. 

Sameinuð stöndum vér, sundruð föllum vér.